Muniði eftir Hrun, muniði veturinn þann?
Það var stundum svo – nei, ég ætlaði ekki að segja gaman; það var alls ekki gaman, flestum leið illa og sumum mjög illa – en ég ætlaði að segja: Það var stundum svolítið spennandi tími þá.
Mér fannst og ég veit að mörgum fannst það líka – að núna væri aldeilis tækifæri til að betrumbæta samfélagið.
Reisa það úr rústum ekki aðeins brjálæðisins sem Davíð og útrásarvíkingarnir leystu úr læðingi, heldur líka byggja eitthvað alveg nýtt upp af fúnum rótum sérhagsmunasamfélagsins og helmingaskiptanna sem höfðu ráðið ríkjum í áratugi.
Nýtt líf, nýtt líf! eins og Sigfús Daðason sagði.
Þessi hvöt, þessi löngun, var alls staðar að starfi. Í Silfri Egils birtust nýjar hvunndagshetjur á hverjum einasta sunnudegi – eftir að hann úthýsti stjórnmálamönnunum – og lögðu fram allskonar skemmtilegar hugmyndir um hvernig við gætum bætt samfélagið. Páll Skúlason, Njörður P. Njarðvík, þeir komu í sjónvarpið og töluðu um siðferði.
Þá dáðist enginn stjórnmálafræðingur að „klókindum“ afdankaðra pólitíkusa.
Onei, burt með slíkt fólk, það gerði ekkert gagn.
Hörður Torfason smalaði fólki saman á laugardögum, og hvílík orka! hvílík hugmyndaauðgi og dirfska!
Sópum burt hinu trénaða og byggjum nýtt.
Ég man eftir forstjóra í stóru fyrirtæki sem hélt úti vef sem átti að verða fyrirmynd að lýðræðisvakningu. Ég man eftir ungum krökkum sem maður hitti á mótmælafundum við Alþingishúsið og þau loguðu af löngun til að láta gott af sér leiða.
Það var haldinn þjóðfundur, þar kom fólk saman bæði sjálfviljugt og umbeðið og þróaði hugmynd um réttlæti, opnara samfélag, sanngirni. Það átti að semja stjórnarskrá og öllum var boðið að bjóða sig fram til að taka þátt í að setja hana saman. Meira en 500 manns vildu vera með.
Þá var aftur á móti að byrja að örla á mótspyrnu hins trénaða kerfis. Fulltrúar valdsins hæddust að því hvaða furðufólk það væri sem ætlaði að fara að semja stjórnarskrá.
Og það verður stjórnmálamönnum en ekki síður alltof mörgum akademíkerum (þið vitið hver þið eruð!) til ævarandi hneisu að hafa lagt stein í götu þess verkefnis eða gert lítið úr því með fáskiptni og yfirlæti.
En núna? Núna, þessum rétt tæpu níu árum síðar? Núna heyrði ég ræðu ráðherra Sjálfstæðisflokksins í eldhúsdagsumræðum sem gekk bara út á það eitt hvað flokkurinn væri flottur og traustur og mikilhæfur og ábyggilegur, og enginn mætti án hans vera.
Þess flokks sem olli Hruninu.
Og núna – öllum þessum árum eftir allar hvunndagshetjurnar og heitstrengingarnar á Austurvelli og viturleg orð viturra kvenna og karl, og eftir alla lýðræðisvakninguna sem við ætluðum að standa fyrir, og allt réttlætið og sanngirnina sem átti að einkenna okkar Nýja Ísland – núna eftir allar bollaleggingarnar um betri stjórnsýslu, aukið lýðræði, allt nýtt og betra – hvað er þá andlit Íslands?
Það er Sigríður Andersen.
Eftir allt það sem á undan er gengið þá sitjum við uppi með fávísan og belgingslegan ráðherra sem kemur glottandi og þóttafull í sjónvarpið, önnum kafin við að troða sínum þröngu prívatsjónarmiðum (af hverju sem þau stafa) upp á það sem átti að verða nýjung og betrumbót í hrjáðu réttarkerfi okkar.
Betrumbót? Nei, allt skal vera sem fyrr. Flokkurinn fær að ráða eins og á hinum trénuðu dögum.
Nýja réttarkerfið verður leikvöllur Sigríðar Andersen og annarra flokkshesta sem aldrei hafa lagt neitt gott til samfélagsins en kunnað að sópa gólfin í Valhöll.
Til þess var þá okkar starf.
Við börðumst fyrir Nýju Íslandi og fengum Sigríði Andersen.
Þið afsakið að mér er ekki skemmt.
Athugasemdir